Čelan, Iva.
(2014).
Teatar apsurda u Poljskoj i Mađarskoj.
Diploma Thesis. Filozofski fakultet u Zagrebu, Department of West Slavic Languages and Literature.
[mentor Blažina, Dalibor and Bene, Sándor].
Abstract
Niniejsza praca dyplomowa jest przeglądem tendencji w literaturze dramatycznej lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku w Europie. Jednym z nurtów w dramacie tego okresu był tak zwany teatr absurdu, którego termin wprowadził angielski krytyk Martin Esslin. Mając na uwadze kontrowersję samego terminu, w pracy został on przyjęty tylko jako punkt odniesienia, przez którą pokazano podobieństwa i różnice zachodniego i wschodniego dramatu powojennego, koncentrując się na dramacie polskim i węgierskim. Pierwsza część pracy przedstawia rozwój teatru absurdu w Europie Zachodniej i pochodzenie terminu w dziełach Alberta Camus, jak również cechy podstawowe omawianego rodzaju dramatu na przykładach dzieł Samuela Becketta i Eugène'a Ionesco. Środkowa część pracy poświęcona jest analizie dramatu powojennego i warunkom kulturalno-literackich w Polsce i na Węgrzech. Największą uwagę poświęcono dwóm autorom, Sławomirowi Mrożkowi i Istvanowi Örkény, których uważa się za głównych przedstawicieli tego nurtu w Polsce i na Węgrzech. Praca zawiera analizę pięciu dramatów Mrożka, takich jak: Policja, Emigranci, Portret, Tango, Wdowy, oraz następujące dramaty Istvána Örkénya: Rodzina Tótów, Zabawa w koty, Krewni, Szukający klucza, Pisti w krwawej zawierusze.
Poprzez analizę wymienionych dramatów stwierdza się, że apolityczny, zachodnioeuropejski teatr absurdu na wschodzie Europy paradoksalnie stał się polityczno-krytycznym teatrem. Analiza również wskazała na dwoisty charakter wschodnioeuropejskiego dramatu absurdu, ponieważ pod powierzchnią polityczną ukrywają się takie same problemy jak w dramacie zachodnim, czyli zainteresowanie się absurdalną pozycją człowieka w świecie pozbawionego celu. Porównanie polskiego i węgierskiego dramatu absurdu uwidoczniło różnicę istniejącą w ramach samego wschodnioeuropejskiego dramatu absurdu. Mianowicie dramaty Sławomira Mrożka wykazują większą bliskość tematyczną z dramaturgami absurdu na Zachodzie, podczas gdy w dramatach Istvána Orkeny pierwszoplanowe są kwestie narodowe. Również interesującym okazał się fakt, że węgierska krytyka literacka za ten sam okres w wschodnioeuropejskiej literaturze dramatycznej preferowała termin groteska, za pomocą którego później różnicowała wschodni teatr absurdu od zachodniego.
Actions (login required)
 |
View Item |
Statistics
Statistics